Toevallig hoorde ik vanmorgen (dd 8 september 2022) op radio West de vraag over verhalen van het Zuiderpark. Omdat ik mijn jeugd heb doorgebracht in Moerwijk, dat toen alleen nog maar bestond uit de bouw van voor en na de oorlog, leek het mij leuk om mijn ervaring van toen op te schrijven.
Vanaf ons balkon aan de Ruisbroekstraat keken wij naar Delft en over het Westland. De nieuwbouw van de Erasmusweg e.a. hebben wij allemaal zien gebeuren.
En wij moesten toen in Spoorwijk naar school. Ik herinner mij nog dat ik 3 jaar en 9 maanden was en met mijn zus en broers mee moest naar de Mariakleuterschool in Spoorwijk. Pas toen ik 4 jaar werd moest ik naar het Mova gebouw aan de Troelstrakade. De katholieke kerk had toen nog geen eigen scholen, waardoor wij ieder leerjaar in een andere straat les kregen.
Het Zuiderpark bestond in de jaren 50 alleen maar uit een zwembad, de speelweide, de kinderboerderij en het openlucht theater.
Voor ons gezin was het zwembad heel belangrijk. Wij moesten leren zwemmen, omdat ons gezin uit België kwam en wij door het werk van mijn vader in Nederland terecht waren gekomen.
Weer of geen weer ging ik met mijn 2 broers naar het zwembad. Ik als 5/6 jarige voor op de stang van mijn oudste broer en mijn andere broer achterop.
Als wij bij het zwembad kwamen stond er op een klein bordje de temperatuur van de dag. Dat was meestal dik onder de 20 graden. Tijdens het wachten voor de deur, waren er erg veel andere kinderen die ook gingen zwemmen. Na het zwemmem gingen we dan met een boterham en een warme fles thee in een krant naar school.
In het begin waren er kleedhokjes, apart voor jongens en meisjes, en konden we onze kleding daar laten hangen. Later werden dat ijzeren haken die op een bepaald bewaarpunt afgegeven moesten waren. Als bewijs kregen we een ijzeren penning terug met een nummer. Wanneer het druk was werden de nummers die al lang in het zwembad waren omgeroepen en moest je eruit.
Wanneer we in de zomer naar het zwembad wilde, dan was het warm en moesten we in een ruimte wachten totdat er weer plek was. Dat was een hele vervelende warme gelegenheid. Maar ja, je deed het gewoon. Want voor de “arme kinderen” was er aan de overkant van he zwembad een modderpoel waar je ook kon afkoelen. Maar mijn ouders wilden niet dat wij daar naar toe gingen.
Op zondag gingen wij met onze ouders wandelen in het park, maar wanneer ik met mijn oudere zus ging, lagen we op de speelweide te zonnen in het gras.
Toen ik verkering kreeg met een jongen, die in de Velpsestraat woonde, gingen wij in de avond wel eens in het Park wandelen, ingang vanaf de Soestdijksekade naar de Melis Stokelaan.
Het kwam regelmatig voor dat de hekken gesloten waren en wij onze fietsen over het hek moesten tillen. Bang om de politie tegen te komen. Er zat toen ook een klein politiebureau midden in het Zuiderpark.
In die periode is er ook een agent die dienst had om het leven gekomen. (Vermoord) Iedereen was daar toen enorm van geschrokken.
Aan de Loevesteinlaan kwam een heuvel van het afval van Den Haag. Dat werd later een groene plek in het Zuiderpark.
Het openlucht theater hebben wij nooit bezocht, wel de kinderboerderij waar een prachtige pauw rondliep. Wij probeerde door te roepen dat hij/zij de staartveren liet zien.
Toen ik 21 was ben ik naar Maastricht verhuisd, maar altijd met de wens om weer terug te keren naar Den Haag. Gelukkig heb ik dat kunnen doen en woon nu met veel plezier in Scheveningen.
Tot zover mijn herinneringen aan het Zuiderpark.
Beatrix
Foto: Zwembad Zuiderpark, kinderbad ca. 1952
Vervaardiger: Friezer-Stokvis
Bron: Haags Gemeentearchief
