Het was warm, eigenlijk te warm om te steppen. We hadden al een paar rondjes om de flat gemaakt, van de Hengelolaan over de Loevesteinlaan, de Denekampstraat en de Maartensdijklaan weer terug naar de Hengelolaan. Ik zal een jaar of 6 geweest zijn. Oversteken mocht niet, dus het Zuiderpark, zo dichtbij, was verboden gebied. Mijn moeder had liever dat we in tuin tussen de flats gingen steppen, maar daar kon je helemaal niet hard gaan dus dat deden we niet.
We zaten op de Hengelolaan voor de deur van de flat waar ik woonde, het eerste portiek na de Maartensdijklaan met uitzicht op de ingang van het Zuiderpark. Bennie zat op het plankje van zijn step. Ik had een zitje, dat je om kon klappen, waardoor je een soort standaard kreeg. Mijn step ging ook harder. Bennie was duidelijk jaloers en had al een paar keer gevraagd of we konden ruilen, maar dat stelde ik zo lang mogelijk uit want dan wist ik het wel: ik kreeg hem niet meer terug.
We wilden net aan een rondje beginnen toen er een man naar ons toe kwam. Het was een grote man met een soort regenjas aan en een hoed op die hij van zijn hoofd afnam waardoor we zijn bijna kale hoofd te zien kregen. Hij pakte een briefje uit zijn zak en zei iets in een andere taal. Daarna herhaalde hij het een paar keer. “Parc du Sud, Parc du Sud” verstond ik. Hij liet ook het briefje zien, maar dat konden Bennie en ik niet goed lezen.
Jaren later, tijdens een Franse les op de mulo, herinnerde ik me weer wat die man had gevraagd.
Ik weet niet naar welke kant hij verder is gelopen. Ik kom nog wel eens op de Hengelolaan en elke keer valt me dan op dat je vanaf die kant wel de ingang van het Zuiderpark kan zien, maar dat je niet kan zien dat er zo’n groot en fraai park achter ligt.
Hans
Foto: Hengelolaan, hoek Loevesteinlaan ca. 1970
Vervaardiger:
Bron: Haags Gemeentearchief
